wsh logo

„Krok do przodu po lepsze jutro” Sympozjum naukowe

14 Ogólnopolski Festiwal Filmowy Kameralne Lato

W dniu 28 października 2021 roku odbyło się Sympozjum Naukowe Krok do przodu po lepsze jutro, organizowane przez AHNS w Radomiu oraz Stowarzyszenie Słoneczny Dom w Radomiu. Doroczne Sympozjum, organizowane w murach Uczelni, jest zwieńczeniem projektu badawczo – rozwojowego, współfinansowanego przez Samorząd Województwa Mazowieckiego i jest elementem szeroko rozumianej profilaktyki społecznej, której przedmiotem są uzależnienia chemiczne i behawioralne.

W tegorocznej edycji Sympozjum wzięło udział niemal 100 osób, przedstawicieli wielu organizacji i środowisk zajmujących się problematyką uzależnień w naszym mieście i regionie radomskim. Wśród uczestników znaleźli się przedstawiciele Miejskich i Gminnych Ośrodków Pomocy Społecznej, nauczyciele, pracownicy poradni Psychologiczno – Pedagogicznych, członkowie Fundacji i Stowarzyszeń działających na rzecz osób uzależnionych, kierownicy Rodzinnych Domów Dziecka i rodzice zastępczy. Podczas Sympozjum poruszono następujące tematy:

Prof. AHNS dr Andrzej Gołębiowski, poruszył zagadnienie: Narkotyki, dopalacze, alkohol, nowe środki psychoaktywne – wskazania pedagogiczne oraz profilaktyczne rozwiązania praktyczne. Prelegent zwrócił uwagę na fakt, iż badania prowadzone przez Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii, pokazują, iż coraz więcej młodych ludzi a często i dzieci sięga po alkohol w sposób powodujący ogromne szkody w ich życiu i prowadzi do uzależnienia. Rośnie liczba osób sięgających po narkotyki i dopalacze. Nie spada liczba osób sięgających po papierosy a jednocześnie coraz szersze kręgi zatacza zjawisko tzw. politoksykomanii. Cybarzaburzenia, to kolejne negatywne i brzemienne w skutki zjawisko wśród młodego pokolenia. Pojawiają się nowe kategorie w populacji dzieci, młodzieży i dorosłych, oraz nowe kategorie w profilaktyce społecznej, czy pedagogice społecznej, które za M. Jędrzejko określa się, jako: Cyfrowe dzieci – Internet, jako kontynent życia – Cyfrowi tubylcy). Trudno jest wypracować, jeden i jednolity schemat postępowania w obliczu zagrożeń uzależnieniami. Niemniej jednak kluczowe wydają się niżej wymienione wskazania, do których można zaliczyć:

Wiedzę osób dorosłych na temat, Jak rozpoznawać zagrożenia narkotykowe i dopalaczowe: czego nie robić a co robić w sytuacji podejrzenia lub wystąpienia faktu zażycia substancji o charakterze psychoaktywnym.

Umiejętność rozpoznawania, czy dziecko jest pod wpływem narkotyku

Umiejętność rodziców i wychowawców w zakresie wykorzystywania testów na obecność narkotyku, oraz posługiwania się sposobami be zużycia testów na obecność narkotyku

Podnieść kompetencje rodziców w zakresie własnego rozwoju i wychowania dzieci w rodzinie, Wychować szczęśliwego człowieka

Zadbać o podniesienie jakości relacji w rodzinie chcę dla ciebie dobrze, przyjmując perspektywę „bycia dla”, ja jestem dla ciebie nie odwrotnie,

Przygotować i zawrzeć z dziećmi w obliczu Cyberzaburzeń: kontrakt cyfrowy z dzieckiem, jak uczy M. Jędrzejko, wzmacniając kontrolę rodzicielską,

Dbać o higienę procesu edukacyjnego w środowisku domowym i szkolnym.

Podjąć współpracę lokalną w perspektywie profilaktyki integralnej Integralny model profilaktyki społecznej opartej na wartościach.

Potrzeba nowej jakości działań profilaktycznych.

Potrzeba zwiększenia oferty terapeutycznej.

Potrzeba większej ilości szkoleń dla rodziców, nauczycieli, kadr oświatowych.

Potrzeba nowych aktywnych organizacji społecznych działających na polu profilaktyki społecznej i resocjalizacji.

Potrzeba wreszcie nowej jakości programów wychowawczych uwzględniających świat wartości, jako podstawę wychowania szczęśliwego pokolenia Polaków.

 

W kolejnym wystąpieniu, mgr Ewelina Mleczkowska, poruszyła zagadnienie, Peaca – pasja, czy uzależnienie? O krok od pracoholizmu.

Podczas wystąpienia zwróciła uwagę na zagadnienia dotyczące miejsca pracy
we współczesnym świecie, jej roli, form oraz funkcji, jakie obecnie pełni w życiu każdego
z nas. By uczestnicy mogli opowiedzieć na pytanie zawarte w tytule wystąpienia,
czy wykonywana praca to jeszcze pasja, czy już uzależnienie, omówione omówiono pojęcie pasji i jej rodzajów w ujęciu zaproponowanym przez psychologa Roberta Valleranda. Większość czasu i uwagi poświęcona zostanie zagadnieniu pracoholizmu. Począwszy od aspektów terminologicznych, trudności definicyjnych i interpretacyjnych omawianego zjawiska aż po aspekty praktyczne. Uczestnicy mieli możliwość dokonania autodiagnozy własnego podejścia do pracy w kontekście ewentualnego rozwoju pracoholizmu. Ponadto zaprezentowane zostały kluczowe wskaźniki pracoholizmu, podzielone na trzy nadrzędne wymiary: behawioralny, emocjonalny i poznawczy. Do każdego z nich podano obrazujące je przykłady, by uczestnik mógł lepiej zrozumieć omawiane zagadnienie. Analogicznie do uzależnienia od alkoholu wg Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób  ICD – 10, zaprezentowanych było sześć objawów osiowych pracoholizmu, na postawie których można dokonać wstępnej diagnozy rozwoju zjawiska: kompulsja, utrata kontroli, objawy ostawienia, tolerancja, koncentracja życia wokół pracy, negatywne konsekwencje.  Omówione zostały warunki, które muszą być spełnione, by móc dokonać wspomnianej diagnozy. Poruszone były skutki pracoholizmu zarówno w wymiarze funkcjonowania zawodowego, społecznego w tym rodzinnego, psychicznego oraz fizycznego. Zaprezentowano także czynniki ryzyka, które mogą sprzyjać rozwojowi pracoholizmu, wynikające z relacji między pracownikiem a środowiskiem pracy. Precyzyjnie Prelegentka omówiła czynniki leżące po stronie pracownika takie jak cechy jego osobowości, które w połączeniu z aspektami środowiska pracy mogą nasilać niezdrowe zaangażowanie, prowadzące do pracoholizmu. Na zakończenie poruszony został aspekt działań profilaktycznych, z uwzględnieniem podziału na prewencję wczesną, pierwotną, wtórną oraz trzeciorzędową i ewentualne leczenie. W trakcie wystąpienia zastosowano techniki aktywizujące – dyskusje, autodiagnoza oraz studium przypadku.

Jako trzeci z kolei głos zabrał Prof. AHNS dr Leszek Mellibruda. Pan Profesor w swoim wystąpieniu, zatytułowanym: Pułapki w oswajaniu świata cyfrowego – gdzie kończy się pozytywne zaangażowanie i zaczyna zniewolenie? zwrócił uwagę na niezwykle aktualne i ważne zagadnienie, jakim jest umiejętne korzystanie z Internetu oraz szeroko pojętej technologii cyfrowej. Prelegent wskazał na niewątpliwe korzyści płynące z wykorzystywania Internetu w edukacji w pracy, w rozrywce itp. wskazując jednocześnie na wiele niebezpieczeństw, które mogą pojawić się w sieci oraz w zbyt głębokim, czy bezkrytycznym wchodzeniu w wirtualną rzeczywistość. Wspomniana rzeczywistość świata wirtualnego jest niejako trzecim sposobem istnienia człowieka w XXI wieku. Sztuczna inteligencja, nowe sposoby zaspakajania potrzeb, postęp cyfrowy to zjawiska, z którymi nie tyle trzeba się mierzyć współczesnemu człowiekowi, co raczej, z którymi należy koegzystować i nauczyć się z nimi żyć. One, bowiem stały się faktem. Występujące w tym kontekście zaburzenia stają się wyzwaniem terapeutycznym, stanowiącym ogromny obszar badań i pracy dla psychologów, lekarzy, pedagogów i psychoterapeutów.

W końcowym wystąpieniu, prezentowanym podczas Sympozjum, dr inż. Emilia, Żuchowska – Kotlarz, zaprezentowała temat: Zarządzanie innowacyjne projektami w nowoczesnej profilaktyce uzależnień wśród młodzieży. Termin „innowacja” najogólniej ujmując oznacza tworzenie czegoś nowego. Można, zatem przyjąć, że za innowacyjność powinno się uznawać pewnego rodzaju proces polegający na przekształcaniu istniejących możliwości w nowe rozwiązania, a następnie wdrażanie ich do praktyki. Z kolei według innego ujęcia za najistotniejszą kwestię związaną z innowacyjnością powinno się uznać jej praktyczny charakter, który pozwala na implementację nowego lub znacznie ulepszonego podejścia lub metod organizacyjnych. Według tej definicji warunkiem koniecznym, pozwalającym na uznanie czegoś za innowację jest nowatorstwo dla tego, kto tę innowację wdraża. Istnieje wiele klasyfikacji projektów i zarządzania nimi, jednak z uwagi na tematykę niniejszego wystąpienia skupiono się na podziale uwzględniającym stopień nowości. Kategoryzując projekty z uwagi na cechy nowości i oryginalności. Prelegentka zauważa, iż można wyróżnić projekty o niskim lub wysokim stopniu nowości. Podstawą tej klasyfikacji jest założenie, że każdy projekt/problem/uzależnienie ma oryginalny charakter, co oznacza, że jego nowatorskie ujęcie musi być rozpatrywane w kontekście realizatora tego przedsięwzięcia, czyli osoby uzależnionej. Oznacza to, że to, co dla danej osoby może być uznawane za innowacyjne, bo nigdy wcześniej w jej strukturach się nie pojawiło, nie będzie równocześnie innowacyjne dla innej, która być może już w przeszłości była już uzależniona. W związku z tym standardowe projekty najczęściej klasyfikowane są, jako projekty o niskim lub średnim poziomie nowości, chociaż wiele z nich ma oryginalny i ciekawy charakter. Natomiast projekty innowacyjne uznaje się za te, które wyróżniają się wysokim stopniem nowości. Odnosząc się do powyżej zamieszczonych informacji należy podjąć próbę zdefiniowania projektu innowacyjnego w ujęciu nowoczesnej profilaktyki uzależnień wśród młodzieży. Zatem za tego rodzaju przedsięwzięcie należy uznawać wszelkie działania o nowatorskim charakterze i niespotykanym wcześniej ujęciu, wyróżniające się wyższym stopniem trudności i zwiększonym ryzykiem osiągnięcia celów, realizowane według niedookreślonego zakresu.

 

Prof. AHNS dr Andrzej Gołębiowski

Udostępnij
youtube
youtube
tiktok
youtube
Skip to content